Pilanusberg

De vlucht verliep zoals verwacht. De stoelen met extra beenruimte waren een goede keuze. Ik zit bij het raam, dan Fred en daarnaast Anna een PUM medewerker.  PUM is een vrijwilligers organisatie die gerichte kennis breng naar ontwikkelings landen. Denk b.v. aan een bakker, die zijn kennis overbrengt aan een gemeenschap om een beter product te maken, of een dierenarts, die aanwijzingen geeft over uitbreiding van een veestapel met betere hygiënische omstandigheden en daardoor gezondere dieren. De projecten worden door de overheid gefinancierd, met een grote kans van slagen.

Gedurende de reis heb ik een luisterboek opgezet en dommel af en toe weg. Ik merk dat er hoofdstukken van mijn boek missen, maar de thriller is zp weer te volgen. Na 7 uur zitten vind ik het welletjes, maar dan moet je nog drie uur. Het weer is redelijk helder. De wolken mooi om te zien. 

Eindelijk zijn we geland. Helaas is mijn buik erg onrustig en loop ik zo snel mogelijk naar het toilet. Ik voel me beroerd en hoop snel bij de lodge te zijn. Nadat de tassen van de band gerold zijn en ik het toilet drie keer bezocht heb, zien we de dame die op ons wacht in de moderne aankomst hal van het vliegveld Tambo. 

Helaas is onze taxi er nog niet, een en ander duurt erg lang. 

Als we  naar onze lodge worden gebracht is het aardig donker. Tassen uitgeladen en de man van AAA loopt voor me. Ik zie niet dat er een steen ongelijk ligt, val keihard op de grond. Een grote klap op mijn hoofd. Mijn bril vliegt af. Knieën kapot en een grote schaafwond op mijn voorhoofd. Ietwat dizzie hijs ik me geholpen door Fred en de chauffeur overeind. Natuurlijk is dit geen lolletje en ik heb het even behoorlijk gehad. We waren om kwart over vier opgestaan en nu is het na elf uur. Ik maak een punt van een handdoek nat en kruip in bed met twee paracetamols. Morgen zie ik wel verder. De ochtend kwam eerder dan verwacht door opstijgende vliegtuigen. Oordoppen in en nog een uurtje slapen.

Na het ontbijt worden we opgewacht door Martin en Ella, die ons breefen over wat we wel en niet moeten doen. De werkeloosheid in Afrika is 45%, dat veroorzaakt meer diefstal. Dus altijd auto op slot en niets zichtbaars neerleggen op de achterbank. Ook geen jas of trui. Zelf wonen ze al meer dan 50 jaar in Afrika tot volle tevredenheid en hebben nog nooit iets ernstigs meegemaak, als je je verstand maar gebruikt.

Dan wordt de auto afgeleverd, Martin is erbij. Heeft tips en kijkt de verzekering na. Alles is in orde. Dat stelt gerust. 

Na nog wat goede tips kunnen we op reis, richting Pilanusberg berg. Mijn hoofd is nog altijd erg vervelend, maar nog een paracetamol moet werken. 

Even na drie uur arriveren we in het Bakgatla resort. De appartementen zeker goed voor zes personen zijn vergane glorie, evenals het Restaurant, zoals later blijkt. De mensen vriendelijk. Aapjes lopen  rond op het terrein, zoals bij ons poezen. Het loopt tegen een vier uur, dus een nog een rondje park. Meer zit er niet in. De apen halen rare capriolen uit. Vliegen bomen in en uit. Vreemde vogels op de grond, antilopen tegen de bosrand. 

Tegen zeven uur gaan we eten, onze eerste maaltijd. Een mooie t-bone steak staat op het menu.